Dziecko – w najprostszym rozumieniu młody człowiek, który nie osiągnął pełnej dojrzałości. Biorąc pod uwagę fazy rozwoju człowieka przyjmuje się, iż osoby do 11 roku życia są określane mianem dzieci, natomiast od 11 do 19 roku życia to młodzież.
W innym znaczeniu dziecko to bezpośredni potomek swoich rodziców niezależnie od swojego wieku i stopnia dojrzałości.
Dziecko w rozumieniu prawa
W pierwszej kolejności obowiązek i prawo sprawowania opieki nad dzieckiem przysługuje jego biologicznym rodzicom. W przypadku gdy biologiczni rodzice nie mogą lub nie chcą sprawować opieki nad dzieckiem, sąd cywilny może przydzielić opiekę innym osobom (patrz adopcja, rodzina zastępcza). W przypadku gdy dziecko nie zostanie adoptowane, prawną opiekę nad dzieckiem przejmuje państwo.
Biologiczny rozwój dzieci
Płeć dziecka definiowana jest w momencie poczęcia i zależna jest od obecności w zygocie chromosomu Y. Przed okresem dojrzewania oprócz różnic w budowie genitaliów dzieci nie różnią się bardzo pod względem biologicznym. Występują natomiast znaczne różnice w tempie przyrostu masy ciała. W wieku 10-14 lat rozpoczyna się intensywny proces dojrzewania płciowego w trakcie którego zauważyć można już istotne różnice w budowie ciała kobiet oraz mężczyzn. Pełna dojrzałość płciowa osiągana jest w wieku 18-25 roku życia.
W zależności od społeczeństwa występują różnice w wyznaczaniu granicy, do której istota ludzka uznawana jest za dziecko ale i stosunku jak ludzie mają do dziecka. W wielu społeczeństwach występowały i występują do tej pory małżeństwa zawierane przez osoby nastoletnie.
W średniowieczu oraz wśród narodu Żydowskiego w starożytności dolna granica wynosiła 12 lat. Jest to wiek w którym osiągana jest zdolność rozrodcza.
W wielu kulturach azjatyckich, dzieckiem nie jest już osoba, która podejmuje pracę, wykazuje się odpowiedzialnością pomagając swoim rodzicom.
W kulturze zachodniej podejście do dzieci zmieniało się bardzo na przełomach wieków. W starożytności występowały bardzo rozbudowane poglądy pedagogiczne, biorące pod uwagę specyfikę dzieciństwa. W średniowieczu natomiast dzieci traktowane były jak dorośli w pomniejszeniu. Obejmowano je opieka, jednak myśl pedagogiczna nie była tak rozwinięta. Dzieciom nie zabraniano nawet oglądania egzekucji. Zmianę przyniósł okres renesansu, a szczególną uwagę dzieciom i ich rozwojowi zaczęto poświęcać w XIX wieku, starając się je ochronić przed wszystkim co mogło by zaszkodzić ich rozwojowi.
Partner wpisu: Sklep BBaby.pl