Obiektyw fotograficzny to soczewka lub układ optyczny, który umożliwia przeniesienie obrazu na błonę fotograficzną, matówkę lub matrycę aparatu cyfrowego. Za wynalazcę soczewkowego obiektywu fotograficznego uważa się Girolamo Cardano. W roku 1550 zastąpił on otwór w camera obscura pojedynczą soczewką skupiającą. Za pierwszy obiektyw fotograficzny uważany jest jednak otwór camery obscura, który powstał około 900 roku.
Do podstawowych parametrów określających obiektyw zalicza się min. dystorsję, jasność, ogniskową, pole obrazowe obiektywu oraz przysłonę fotograficzną.
Obiektywy ze względu na kąt widzenia dzieli się na szerokokątne, standardowe oraz teleobiektywy.
Obiektyw szerokokątny umożliwia fotografowanie dużych przedmiotów z niewielkich odległości. Kąt jego widzenia wynosi zazwyczaj około 60 – 100 stopni, może być jednak większy. Jest on stałoogniskowy, a jego ogniskowa jest krótsza niż dłuższa krawędź stosowanego negatywu. W aparatach małoobrazkowych jest to 35mm – 16 mm. Obiektywy szerokokątne dzieli się na rektilinearne, posiadające skorygowaną dystorsją beczkowatą oraz rybie oko.
Obiektyw standardowy charakteryzuje stała ogniskowa równa przekątnej klatki negatywu. Tego typu obiektywy są uniwersalne oraz łatwe do wykonania. Mogą uzyskać one wysokie parametry jak otwór przysłony bliski 1.0 oraz rozdzielczość rzędu 100 lini/mm. Dawniej bardzo często wykorzystywane były w popularnych, tanich aparatach, obecnie wypierane są przez obiektywy szerokokątne oraz zmiennoogniskowe.
Teleobiektyw to wąskokątny obiektyw posiadający ogniskową większą niż długość jego obudowy, która wynosi więcej niż 70 mm. Kąt widzenia takiego obiektywu jest mniejszy niż 35 stopni.