Migawka – to część aparatu fotograficznego, która odsłaniając i zasłaniając materiał światłoczuły lub przetwornik optoelektroniczny umożliwia dostarczenie optymalnej ilości światła, koniecznej do wykonania prawidłowego zdjęcia. Wyróżniamy dwa rodzaje migawek.
Migawka szczelinowa stosowana jest w lustrzankach małoobrazkowych. Umieszczona jest pomiędzy obiektywem, a materiałem światłoczułym. Zbudowana jest z dwóch lub większej ilości równolegle prowadzonych stalowych lub płóciennych taśm. Zmieniające się względem siebie położenie taśm ma wpływ na długość czasu ekspozycji materiału światłoczułego. Naciągnięcie bądź też zwolnienie mechanizmu migawki powoduje przesunięcie się wzdłuż materiału światłoczułego, szczeliny utworzonej przez lamelki. Umożliwia to jego równomierne naświetlenie.
Ze względu na konstrukcję rozróżnia się migawki szczelinowe pionowe oraz poziome. Migawki pionowe mają do pokonania krótszą drogę, co umożliwia najkrótsze czasy (1/250 s) pełnej synchronizacji standardowego błysku lampy błyskowej. We wcześniej produkowanych modelach, czas otwarcia migawki był regulowany mechanicznie. Obecnie w większości aparatów migawkę steruje elektronicznie, co umożliwia większą dokładność oraz lepszą powtarzalność czasu naświetlania. Przedział czasu otwarcia migawki to od 1/12000 sekundy, do 30 sekund, jednak popularne lustrzanki oferują węższy zakres – od 1/4000 sekundy do 30 sekund.
Migawka centralna zwana jest także irysową. Umieszczona jest we wnętrzu obiektywu lub tuż za nim. Złożona jest z kilku lub też kilkunastu elementów o kształcie sierpa, zbudowanych z bardzo cienkiej blaszki. Rozmieszczone są one symetrycznie wokół osi optycznej aparatu, tworząc okrągły otwór posiadający regulowaną średnicę. Dzięki temu migawka centralna może pełnić także rolę przysłony. Najkrótsze czasy pracy migawki irysowej to około 1/2000 s., co umożliwia fotografowanie szybko poruszających się obiektów bez efektu ich rozmycia na zdjęciu.